Yoko Taro okrzyknie ICO jako rewolucyjne arcydzieło gier

Yoko Taro, wizjoner uznanych tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, otwarcie omawiał głęboki wpływ ICO na branżę gier wideo jako medium do wyrażenia artystycznego. Wprowadzony na rynek w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko osiągnął kultowy status klasyczny, głównie ze względu na minimalistyczną estetykę i opowiadanie historii pozbawione dialogu.

Taro podkreślił rewolucyjny charakter podstawowego mechanika ICO, w którym gracze prowadzą postać Yorda, trzymając ją za rękę. Zauważył: „Gdyby ICO za zadanie noszenia walizki wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie”. Argumentował, że ten mechanik radykalnie zmienił w tym czasie konwencje rozgrywki, rzucając wyzwanie graczom do poprowadzenia innej postaci i przekraczając granice interaktywności w grach.

W tym czasie udany projekt gry był często mierzony przez jego zdolność do pozostania zaangażowanym, nawet gdy wszystkie elementy zostały uproszczone do podstawowych kostek. ICO przyjęło jednak inne podejście, priorytetowo traktując rezonans emocjonalny i głębokość tematyczną w stosunku do czysto mechanicznych innowacji. Taro uważa, że ​​gra wykazała, że ​​sztuka i narracja mogą przekroczyć ich tradycyjne role jako zwykłe tła, stając się istotnymi elementami wrażenia z gier.

Etykietowanie ICO jako „epokowania”, Taro przypisał mu zasadniczo zmianę kursu rozwoju gier. Pochwalił grę ilustrującą, że gry wideo mogą nadać głębokie znaczenie poprzez subtelne interakcje i design atmosferyczny.

Oprócz ICO, Taro podkreślił dwie inne gry, które znacząco wpłynęły zarówno na niego, jak i szerszy przemysł: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa PlayDead. Twierdził, że tytuły te rozszerzyły zakres tego, co można osiągnąć za pośrednictwem interaktywnych mediów, pokazując zdolność gier wideo do zapewnienia głębokich doświadczeń emocjonalnych i intelektualnych.

Dla entuzjastów pracy Yoko Taro jego szacunek dla tych gier zapewnia cenny wgląd w kreatywne wpływy kształtujące własne projekty. Podkreśla również ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamicznej i ekspresyjnej formy sztuki.