"Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing"

Een van de meest iconische momenten in de Assassin's Creed -serie ontvouwt zich vroeg in Assassin's Creed 3, waar Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​groep te verzamelen die vermoedelijk moordenaars is in de nieuwe wereld. Haytham's gebruik van een verborgen mes, zijn charisma doet denken aan Ezio Auditore, en zijn heroïsche acties, zoals het bevrijden van indianen en het confronteren van Britse Redcoats, misleiden spelers aanvankelijk om te geloven dat hij een van de goeden is. De openbaring komt wanneer hij de Tempeliersmantra uitgesproken, "moge de vader van begrip ons begeleiden", hem blootstellen als een tempelier in plaats van een moordenaar.

Deze wending is een voorbeeld van het verhalende potentieel van de serie op zijn hoogtepunt. Het Creed van de originele Assassin introduceerde een nieuw concept van het volgen en elimineren van doelen, maar ontbrak diepte in karakterontwikkeling. Assassin's Creed 2 verbeterde met de meer boeiende hoofdrolspeler Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, zoals gezien bij Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Pas in Assassin's Creed 3, tegen de achtergrond van de Amerikaanse revolutie, investeerde Ubisoft evenzeer in het ontwikkelen van zowel de jager als de gejaagde. Deze balans tussen gameplay en verhalen vertellen, die een naadloze verhalende stroom heeft gecreëerd, moet nog worden geëvenaard in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van Assassin's Creed positieve feedback heeft gekregen, is er een consensus onder fans en critici dat de serie een neerwaarts traject heeft gehad. Theorieën zijn er in overvloed over de oorzaak, van de opname van fantastische elementen zoals het vechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, tot de introductie van diverse romantische opties en het controversiële gebruik van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie van karaktergestuurde verhalen, die zijn overschaduwd door de uitgestrekte open-wereldelementen.

In de loop van de tijd is Assassin's Creed geëvolueerd van zijn actie-avontuurwortels om RPG-mechanica zoals dialoogbomen, XP-gebaseerde nivellering, buitboxen en versnellingsaanpassing op te nemen. Maar naarmate deze games groter zijn geworden, zijn ze ook steeds hol in toenemende mate gevoeld, niet alleen vanwege repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan zijn voorganger, Assassin's Creed 2, voelt veel ervan niet ongetwijfeld en minder meeslepend. De dialoog en karakterinteracties kunnen worden gescript en ontbreken de diepte die wordt gezien in de meer gerichte verhalen van eerdere titels.

De gedetailleerde scripts van het Action-Adventure-tijdperk hebben goed gedefinieerde personages toegestaan, een kwaliteit die is verdund in de nieuwere spellen waar spelerskeuzes de persoonlijkheid van de hoofdrolspeler kunnen laten lijken. Deze verschuiving breekt onderdompeling, omdat de interacties vaak meer aanvoelen als gesprekken met generieke AI in plaats van met complexe historische figuren. De eerdere games, met name die op Xbox 360/PS3, toonden enkele van de beste schrijven in gaming, zoals blijkt uit de gepassioneerde toespraken van Ezio en de aangrijpende laatste woorden van Haytham aan zijn zoon, Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren gedaald. Moderne spellen houden zich vaak aan een simplistisch goed-versus-evil-framework, in tegenstelling tot de genuanceerde weergave van het Assassin-Templar-conflict in eerdere titels. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, wat de moraliteit van hun acties aanspoorde. De poging van Haytham om het vertrouwen van Connor in George Washington te ondermijnen, voegt verdere complexiteit toe, wat suggereert dat de nieuwe Amerikaanse natie net zo tiranniek zou kunnen zijn als de Britse monarchie die het wilde omverwerpen. Deze openbaring, dat Washington, niet de bondgenoot Charles Lee van Haytham, het verbranden van Connor's Village bestelde, spelers meer vragen laat dan antwoorden en het verhaal verrijkt.

Nadenkend over de serie onderstreept de blijvende populariteit van "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2-soundtrack de impact van karaktergestuurde verhalen. De melancholische tonen van de baan resoneerden niet alleen als een knipoog naar de Renaissance -setting, maar als een weerspiegeling van het persoonlijke verlies van Ezio. Hoewel ik de uitgestrekte werelden en verbluffende afbeeldingen van de Creed -titels van de huidige Assassin waardeer, hoop ik dat de franchise uiteindelijk zal terugkeren naar het maken van de intieme, gerichte verhalen die me aanvankelijk boeiden. Helaas lijkt een dergelijke rendement in een branche steeds meer de voorkeur te geven aan expansieve sandboxen en live servicemodellen.