„Assassin's Creed 2 i 3: The Pinnacle of Series Writing”

Jeden z najbardziej kultowych momentów z serii Assassin's Creed pojawia się wcześnie w Assassin's Creed 3, gdzie Haytham Kenway kończy swoją misję zgromadzenia grupy, która jest zabójcami w Nowym Świecie. Użycie Haythama ukrytego ostrza, jego charyzma przypomina Ezio Auditore i jego heroiczne działania, takie jak uwolnienie rdzennych Amerykanów i konfrontacja brytyjskich Redcoatów, początkowo oszukują graczy w wierze, że jest jednym z dobrych facetów. Objawienie pojawia się, gdy wypowiada mantrę templariuszy: „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, narażając go raczej jako templariusza niż zabójcę.

Ten zwrot jest przykładem potencjału narracyjnego serii u szczytu. Oryginalny Assassin's Creed wprowadził nowatorską koncepcję śledzenia i eliminowania celów, ale brakowało rozwoju postaci. Assassin's Creed 2 poprawił się wraz z bardziej angażującym bohaterem Ezio, ale antagoniści pozostali słabo rozwinięci, jak widać w przypadku Cesare Borgia w Assassin's Creed: Brotherhood. Dopiero Assassin's Creed 3, na tle rewolucji amerykańskiej, Ubisoft zainwestował jednakowo w rozwijanie zarówno Huntera, jak i Hunted. Ta równowaga między rozgrywką a opowiadaniem historii, która stworzyła płynny przepływ narracji, nie został jeszcze dopasowany w kolejnych tytułach.

Podczas gdy obecna era Assassin's Creed zorientowana na RPG zyskała pozytywną opinię, istnieje konsensus wśród fanów i krytyków, że seria była na trajektorii spadkowej. Mnóstwo teorii dotyczących przyczyny, od włączenia fantastycznych elementów, takich jak walkę z bogami, takimi jak Anubis i Fenrir, po wprowadzenie różnorodnych opcji romansowych i kontrowersyjne wykorzystanie postaci historycznych, takich jak Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Uważam jednak, że upadek wynika z odejścia serii od narracji opartych na postaciach, które zostały przyćmione przez ekspansywne elementy otwartego świata.

Z czasem Assassin's Creed ewoluowało z korzeni adwokackich, aby włączyć mechaniki RPG, takie jak drzewa dialogowe, oparte na XP, pola z łupami i dostosowywanie sprzętu. Jednak, gdy te gry wzrosły, czuli się również coraz bardziej puste, nie tylko z powodu powtarzających się misji pobocznych, ale także w ich opowiadaniu. Podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż jego poprzednik, Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się nieopolerowana i mniej wciągająca. Dialog i interakcje postaci mogą wydawać się scenariusze i pozbawione głębokości widocznych w bardziej skoncentrowanych narracjach z wcześniejszych tytułów.

Szczegółowe skrypty epoki adwokactwa akcji pozwoliły na dobrze zdefiniowane postacie, jakość, która została rozcieńczona w nowszych grach, w których wybory graczy mogą sprawić, że osobowość bohatera wydawała się niespójna. Ta zmiana łamie zanurzenie, ponieważ interakcje często bardziej przypominają rozmowy z ogólną sztuczną inteligencją niż z złożonymi postaciami historycznymi. Wcześniejsze gry, szczególnie te na Xbox 360/PS3, pokazały jedne z najlepszych pism w grach, o czym świadczą namiętne przemówienia Ezio i przejmujące ostatnie słowa Haytha do jego syna Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”

Jakość narracyjna również spadła na inne sposoby. Współczesne gry często przylegają do uproszczonej ramy dobrej rewersa, w porównaniu z niuansowym przedstawieniem konfliktu zabójcy-tempa we wcześniejszych tytułach. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templarium wyzwania przekonaniom Connora, co skłoniło introspekcję o moralności ich działań. Próba Haytha podważenia zaufania Connora do George'a Waszyngtonu dodaje dalszej złożoności, sugerując, że nowy naród amerykański może być tak tyraniczny, jak brytyjska monarchia, którą starał się obalić. To objawienie, że Waszyngton, a nie sojusznik Haythama, Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora, pozostawia graczy więcej pytań niż odpowiedzi, wzbogacając narrację.

Zastanawianie się nad serią trwałą popularność „rodziny Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2 podkreśla wpływ opowiadania postaci. Melancholiczne tony utworu rezonowały nie tylko jako ukłon w stronę renesansu, ale jako odzwierciedlenie osobistej straty Ezio. Chociaż doceniam rozległe światy i oszałamiającą grafikę obecnych tytułów Assassin's Creed, mam nadzieję, że franczyza ostatecznie powróci do stworzenia intymnych, skoncentrowanych historii, które początkowo mnie urzekały. Niestety, w branży coraz bardziej faworyzującej ekspansywne piaskownicy i modele usług na żywo, taki zwrot wydaje się mało prawdopodobny.