"Assassin's Creed 2 ve 3: Seri yazmanın zirvesi"

Assassin's Creed serisindeki en ikonik anlardan biri, Haym Kenway'in Yeni Dünya'da suikastçı olduğu varsayılan bir grubu bir araya getirme görevini tamamladığı Assassin's Creed 3'te erken ortaya çıkıyor. Haytham'ın gizli bir bıçak kullanımı, Ezio Auditore'u anımsatan karizması ve Yerli Amerikalıları serbest bırakmak ve İngiliz redcoats'la yüzleşmek gibi kahramanca eylemleri, başlangıçta oyuncuları iyi adamlardan biri olduğuna inanmaya kandırıyor. Vahiy, Tapınak mantrasını, "Anlama Babası bize rehberlik etsin", onu bir suikastçı yerine templar olarak maruz bıraktığında gelir.

Bu bükülme dizinin zirvede anlatı potansiyelini örneklendirir. Orijinal Assassin's Creed, hedefleri izleme ve ortadan kaldırmak için yeni bir kavram sundu, ancak karakter gelişiminde derinlik yoktu. Assassin's Creed 2, daha ilgi çekici kahraman Ezio ile gelişti, ancak Antagonistler, Assassin's Creed: Brotherhood'da Cesare Borgia ile görüldüğü gibi az gelişmiş kaldı. Assassin'in Creed 3'üne kadar Amerikan Devrimi'nin zeminine karşı koyulana kadar, Ubisoft hem avcıyı hem de avcıyı geliştirmeye eşit yatırım yaptı. Kesintisiz bir anlatı akışı yaratan oyun ve hikaye anlatımı arasındaki bu denge, sonraki başlıklarda henüz eşleştirilmemiştir.

Assassin's Creed'in mevcut RPG odaklı dönemi olumlu geri bildirimler elde ederken, taraftarlar ve eleştirmenler arasında serinin aşağı yönlü bir yörüngede olduğu konusunda bir fikir birliği var. Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi fantastik unsurların dahil edilmesinden, çeşitli romantizm seçeneklerinin tanıtılmasına ve Yasuke gibi tarihsel figürlerin Assassin's Creed Shadows'ta tartışmalı kullanımına kadar teoriler boldur. Bununla birlikte, düşüşün serinin geniş açık dünya unsurları tarafından gölgede kalan karakter güdümlü anlatılardan uzaklaştığına inanıyorum.

Zamanla, Assassin's Creed, diyalog ağaçları, XP tabanlı seviyelendirme, yağma kutuları ve dişli özelleştirme gibi RPG mekaniğini dahil etmek için aksiyon-macera köklerinden gelişti. Yine de, bu oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler nedeniyle değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında da giderek daha boş hissettiler. Assassin's Creed Odyssey, selefinden daha fazla içerik sunarken, Assassin's Creed 2, çoğu cilasız ve daha az sürükleyici hissediyor. Diyalog ve karakter etkileşimleri, önceki başlıkların daha odaklanmış anlatılarında görülen derinlikten senaryo ve eksik hissedebilir.

Aksiyon-macera döneminin ayrıntılı senaryoları, iyi tanımlanmış karakterlere izin verdi, bu da oyuncu seçimlerinin kahramanın kişiliğini tutarsız hale getirebileceği yeni oyunlarda seyreltilmiş bir kalite. Bu değişim daldırmayı bozar, çünkü etkileşimler genellikle karmaşık tarihsel figürlerden ziyade jenerik AI ile konuşmalara benziyor. Önceki oyunlar, özellikle Xbox 360/PS3'teki oyunlar, Ezio'nun tutkulu konuşmaları ve Haytham'ın oğlu Connor'a dokunaklı son sözleri ile kanıtlandığı gibi oyundaki en iyi yazılardan bazılarını sergiledi:

"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."

Anlatı kalitesi başka şekillerde de azalmıştır. Modern oyunlar genellikle daha önceki başlıklarda suikastçı-themplar çatışmasının nüanslı tasviriyle zıt olan basit bir iyi-evil çerçevesine bağlıdır. Assassin's Creed 3'te, her biri Tapınak'ı mağlup ederek Connor'un inançlarına meydan okuyor ve eylemlerinin ahlakı hakkında içgözlem yapmaya başladı. Haytham'ın Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatma girişimi, yeni Amerikan ulusunun devirmek istediği İngiliz monarşisi kadar zalim olabileceğini düşündürüyor. Bu vahiy, Washington, Hayham'ın müttefiki Charles Lee değil, Connor's Village'ın yakılmasını emretti, oyuncuları cevaplardan daha fazla soru ile bıraktı, anlatıyı zenginleştiriyor.

Diziyi yansıtan Assassin's Creed 2 film müziğinden "Ezio'nun ailesinin" kalıcı popülaritesi, karakter odaklı hikaye anlatımının etkisinin altını çiziyor. Pistin melankolik tonları, sadece Rönesans ortamına bir baş sallama olarak değil, Ezio'nun kişisel kaybının bir yansıması olarak yankılanıyordu. Mevcut Assassin's Creed başlıklarının geniş dünyalarını ve çarpıcı grafiklerini takdir etsem de, umarım franchise sonunda beni büyüleyen samimi, odaklanmış hikayeleri hazırlamaya geri dönecektir. Ne yazık ki, bir sektörde giderek daha geniş kum havuzlarını ve canlı servis modellerini tercih ediyor, böyle bir geri dönüş olası görünmüyor.